معرفی کتاب ثروتمندترین مرد بابل

پیشگفتار

رفاه یک ملت در گروی رفاه مالی هر یک از افراد آن است.

این کتاب درباره ی موفقیت های شخصی هر یک از ماست؛ موفقیت به معنای دستاوردهای حاصل از توانایی ها و تلاش های ماست. آمادگی مناسب، کلید موفقیت ما به شمار می آید. بی شک اعمال ما توسط افکار ما جهت دهی می شوند و همین طور افکار ما جهت خود را از فهم و درک ما می گیرند.

دانش و آگاهی مالی، به عنوان راه علاج درد بی پولی در این کتاب معرفی می شود. در واقع، هدف این کتاب، ارائه ی دانشی است به جهت پول درآوردن، نگهداری پول و بالاخره بیشتر کردن پس انداز شما. بی شک، بلندپروازی موفقیت مالی با علم به این دانش میسر می گردد.

سفری می کنیم به بابل، مَهدی که در آن اصول اولیه ی مالی پایه ریزی شده است و هنوز در سراسر دنیا از آن استفاده می شود.

بنا به توصیه ی نویسنده، علاوه بر آرزوی رسیدن به موفقیت مالی و افزایش حساب های بانکی، دستاوردهای مالی کلان و راه حل برای خلاصی از مسائل مالی، از جمله انگیزه ها و افکاری است که باید مورد توجه قرار گیرد؛ چنانچه بسیاری از خوانندگان مشتاق از سراسر دنیا این نکته را تایید کرده اند.

همچنین نویسنده از فرصت استفاده کرده و از هیئت اجرایی مشاغل به جهت پخش نسخه های فراوان این کتاب در میان دوستان و بستگان، کارمندان و انجمن ها، نهایت سپاس و تشکر را ابراز می کند. هیچ تایید و حمایتی از این بالاتر نیست که افراد با به کارگیری این اصول اولیه، به تدریج به موفقیت های مهم و چشمگیری دست یافته اند.

بابل ثروتمندترین شهر روزگاران قدیم بوده است؛ زیرا شهروندان آن ثروتمندترین مردمان زمان خود بودند. آن ها پی به ارزش واقعی پول برده بودند و برای به دست آوردن پول، نگهداری آن و اینکه با پولشان به پول بیشتری برسند از اصول صحیح مالی استفاده می کردند. به این ترتیب، همه ی آنچه را ما می خواهیم آن ها به دست می آوردند… درآمد برای آینده.

جی.اس.سی

ثروتمندترین مرد بابل آینده ی تو همچون جاده ای است کشیده شده به آن دور دست ها

این جاده پر است از بلندپروازی هایی

که تو در آرزوی رسیدن به آن هایی؛

خواسته هایی مسرت بخش.

برای تحقق این آرزوها و خواسته های مسرت بخش باید پول داشت؛ به همین منظور، با به کارگیری اصول مالی که در این کتاب به تفصیل توضیح داده شد، می توان جای خالی پول را پر کرد و از زندگی شادتری بهره مند گردید.

درست مثل قانون جاذبه، این اصول نیز جهانی و ثابت است. همان طور که به خیلی ها ثابت شده به شما نیز ثابت خواهد شد که این اصول کلید مطمئنی است برای پولدار شدن، بیشتر شدن موجودی و رشد مالی شما.

مسلماً کسانی که این قواعد ساده را فرا می گیرند پول فراوانی به دست می آورند:

۱. پول جمع کردن راشروع کن؛

۲. هزینه ها را کنترل کن؛

۳. طلایت را چند برابر کن؛

۴. پس اندازت را حفظ کن؛

۵. خرید خانه، یک سرمایه گذاری سودآور؛

۶. تضمین کن که در آینده درآمدی خواهی داشت؛

۷. توانایی پول درآوردنت را بیشتر کن؛

درباره ی نویسنده چه می دانید؟

جورج ساموئل کلیسون ( ۱) در روز ۷ نوامبر ۱۸۷۴ در شهر لوئیزیانا از ایالت میسوری آمریکا به دنیا آمد. او در دانشگاه نبراسکا تحصیل و در جنگ آمریکا و اسپانیا شرکت کرد. پس از مدت ها فعالیت در کار چاپ و نشر، شرکت نقشه کشی کلیسون را در شهر دنور واقع در کلورادوی آمریکا افتتاح و اولین اطلس جاده های آمریکا و کانادا را چاپ کرد. در سال ۱۹۲۶، اولین مجموعه ی معروف خود را با عنوان عقل معاش و موفقیت مالی منتشر کرد. نویسنده با استفاده از حکایت های کهن بابل به روشن شدن نکات مورد نظر کمک کرده است. میلیون ها نسخه از این مجموعه توسط شرکت های بیمه و بانک ها در بین مردم عرضه گردید. معروف ترین کتاب مجموعه، ثروتمندترین مرد بابل است که عنوان آن برگرفته از حکایتی است با همین نام که در این  کتاب نقل شده است. حکایت های کهن مردمان بابل می تواند الهام بخش خوبی برای دنیای مدرن ما باشد.

نگاهی کلی به تاریخ بابل

صفحات تاریخ، شهری زیباتر از بابل را به یاد ندارد. نام این شهر، تصویری از ثروت و عظمت را تجسم می کند. گنجینه های پرشده از طلا و جواهرات گران بهای آن، حکایتی افسانه ای است. شاید فکر کنید که این شهر ثروتمند در منطقه ای استوایی، پوشیده از جنگل های سرسبز و انبوه و سرشار از منابع غنی معادن و فلزات قرار گرفته بود؛ اما این حقیقت ندارد. این شهر همجوار با رود فرات در دره ای خشک و لم یزرع واقع شده بود. نه جنگلی بود و نه معدنی و نه حتی سنگی برای بنای ساختمانی. میزان بارش باران به حدی کم بود که کشت هیچ محصولی میسر نبود.

باید گفت که این شهر، نمونه ی بارزی از توانایی بشر برای رسیدن به اهداف بزرگ با استفاده از امکانات موجود در آن می باشد. تمامی منابع این شهر با تلاش انسان مهیا شده بود. در حقیقت، پایه و اساس ثروت شهر بابل، بشر پیشرفته و مترقی بود.

بابل فقط دارای دو منبع بود – یک، زمین حاصلخیز و دیگری رودخانه ی پر آب فرات. مهندسان بابل، مسیر آب رودخانه را با سد و کانال های آبی تغییر جهت می دادند و با گذر از دره ی خشک و لم یزرع، حیات را به زمین می بخشیدند. این روش، اولین شاهکار مهندسی در تاریخ بشر متمدن به حساب می آید. فراوانی محصول، پاداش چنین سیستم آبیاری است که پیش از آن، تاریخ به خود ندیده بود.

خوشبختانه بابل طی حیات طولانی خود، تحت فرمانروایی پادشاهانی از سلسله های متوالی قرار داشت که کمتر به فکر تصرف و غارت بودند؛ البته این شهر درگیر جنگ های بسیاری شد و از یورش فاتحان جاه طلبی که قصد تصاحب گنجینه های افسانه ای آن را داشتند، در امان نماند. فرمانروایان مقتدر و شایسته ی بابل به سبب توجه به دانش، داد و ستد و عدالت در تاریخ باقی مانده اند. پادشاهان بابل هرگز در پی فتح و کشورگشایی نبودند تا با آن مورد تکریم و احترام دیگر ملت ها قرار گیرند.

اما امروز دیگر شهری به نام بابل بر نقشه ی جهان وجود ندارد. با عقب نشاندن نیروهایی که هزاران سال شهر را ساختند و در حفظ آن کوشش کردند، بابل جای خود را خیلی زود به خرابه ای متروکه داد. این شهر در نهصد کیلومتری شرق کانال سوئز واقع در آسیا، درست در شمال خلیج فارس با موقعیت سی درجه ی عرض جغرافیایی بالاتر از اکواتور برابر با یوما در آریزونا قرار داشت و دارای آب و هوایی مشابه این شهر آمریکایی، یعنی گرم و خشک بود.

دره ی فرات که روزی پوشیده از مزارع متراکم و پر محصول بود، بار دیگر به زمینی بی حاصل با بادهای خشک و سوزان تبدیل شده است. بوته ها و درختچه های بیابانی تنها پوشش گیاهی است که در برابر این بادها دوام می آورند. چادرنشینان عرب با گله های کوچک گوسفند تنها ساکنان این دره اند. این وضعیت از آغاز دوره ی مسیحیت تا به امروز ادامه داشته است.

جای جای این دره را تپه های سفالین فراگرفته است. قرن ها گذشت اما این تپه های سفالین به هیچ وجه مورد توجه جهانگردان قرار نگرفت. عاقبت، خورده تکه های کوزه ها و آجرهای سفالی که باران های فصلی آن ها را شسته بود، مورد توجه باستان شناسان قرار گرفت. گروه تحقیقاتی به هزینه ی موزه های آمریکا و اروپا به این منطقه برای جست وجو و حفاری اعزام گردید و خیلی زود ثابت شد که این تپه ها بقایای شهرهای قدیمی اند. شاید « قبرستان شهرها » عبارت بهتری برای این تپه ها باشد.

بابل یکی از این شهرهاست. این شهر که زمانی جایگاه ثروتمندان بود، مدت های طولانی به زیر تلی از خاک، بی آنکه کسی از نام آن با خبر باشد، فرو رفته بود؛ تا اینکه پس از بیست قرن، طی کاوش های باستان شناسان ویرانه های کاخ ها، معابد بزرگ و خیابان های شهر از زیر خروارها خاک بیرون کشیده شدند.

تمدن بابل، قدیمی ترین مرکز تمدنی است که اسناد مکتوب از آن به دست آمده است. تاریخ دقیقی که به هشت هزار سال پیش از این مربوط می شود. وسایل به کار برده شده برای تعیین این تاریخ ها بسیار جالب توجه است. توضیحاتی در مورد یک کسوف از زیر ویرانه های شهر بابل به دست آمده است. منجمان با دانش و تجهیزات نوین به راحتی زمان وقوع این کسوف را محاسبه کردند و به این ترتیب، رابطه ای آشکار بین تقویم رایج امروز و تقویم بابلی ها به اثبات رسید.

در این تحقیقات ثابت شد که سومری ها هشت هزار سال پیش در بابیلا و در شهرهایی که دورتادور آن ها را دیوار فراگرفته بود، زندگی می کردند. تنها می توان حدس زد که چنین شهرهایی در چند قرن پیش از این وجود داشته اند. در میان ساکنان این شهر، علاوه بر بربرها، افرادی از طبقه ی تحصیل کرده و روشن فکر نیز وجود داشت. آن ها نخستین متخصصان در حوزه ی علوم مهندسی، نجوم، ریاضیات و امور مالی به حساب می آیند.

کیفیت این سیستم آبیاری که چنین دره ی خشک و لم یزرعی را به بهشتی از کشت و زرع تبدیل نمود، همیشه مورد توجه بوده است. هنوز می توان بقایای این کانال ها را پیدا کرد؛ اگرچه راه اکثر آن ها با شن بسته شده است. اندازه ی برخی از این کانال ها به حدی بزرگ بود که دوازده اسب در کنار هم به راحتی قادر به عبور از آن بودند. از لحاظ اندازه می توان با بزرگ ترین کانال های شهرهای کلورادو و یوتا در آمریکا مقایسه نمود.
علاوه بر آبیاری زمین های دره، پروژه ای را با همین وسعت مهندسان بابل تکمیل کردند. آنان با یک سیستم فاضلابی پیچیده، بخش وسیعی از زمین های واقع در دهانه ی رودخانه های دجله و فرات را به زیر کشت بردند.
هرودوت، مورّخ یونانی، در دوران شکوفایی بابل، با سفری به این شهر علاوه بر توصیف دقیق آن به برخی از آداب و رسوم مردم این سرزمین و به حاصلخیزی خاک و فراوانی جو و گندم اشاره کرده است.
شکوه و عظمت بابل از صفحه ی روزگار محو شد اما علم و دانش آن ها برای ما حفظ شده است. در این مورد، ما مدیون شیوه ی ثبت و ضبط اسناد توسط بابلی ها هستیم. در آن روزها کاغذ اختراع نشده بود؛ در عوض، به سختی بر لوح های گلی مرطوب نوشته های خود را حکاکی می کردند. بعد از تکمیل نوشته ها، مرحله ی پخت لوح های گلی بود. با پخت لوح ها آن ها به سفال های سخت تبدیل می شدند. این لوح ها در ابعاد ۲۴/ ۱۵ در ۵/ ۲۰ و به ضخامت ۵ /۲ سانتیمتر تهیه می شدند.
این لوح های گلی، به طور کلی حکم نوشت افزار را داشتند. مطالبی از افسانه، شعر، تاریخ، فرمان پادشاهان، قوانین زمین، حق مالکیت زمین، سفته و حتی نامه هایی را که پیک ها به شهرهای دور و نزدیک می فرستادند، بر روی این لوح ها حک می شد. به کمک این لوح ها می توان به امور شخصی و فردی مردم پی برد؛ برای مثال، روی یک لوح که رسیدی از یک فروشنده بود، نوشته شده: مشتری، گاو خود را با هفت عدد کیسه ی گندم معاوضه کرد، سه عدد کیسه ی گندم را با خود برد و الباقی قرار شد هرگاه مشتری خواست فرستاده شود.
باستان شناسان با کشف محل نگهداری این لوح ها، صدها هزار لوح سالم از زیر آوار بیرون آوردند.
یکی از عجایب بابل، عظمت دیوارهایی است که دورتادور شهر را فرا گرفته بود. در دنیای قدیم دیوارهای بابل همچون اهرام سه گانه ی مصر از عجایب هفت گانه ی دنیا به شمار می رفت. ساخت دیوار بیرونی به فرمان ملکه سمیرامیس آغاز گردید. متاسفانه طی حفاری ها هیچ اثر و نشانی از دیوار اصلی شهر به دست نیامد؛ ازاین رو، ارتفاع دقیق آن برای ما مشخص نیست و به طور تقریبی، ارتفاعی بین پانزده تا هجده متر تخمین زده می شود. سطح خارجی آن از خشت پخته پوشیده شده بود و با خندق های عمیق پر از آب حفاظت بیشتری برای شهر تامین می شد.

دیوار درونی، حدود ششصدسال پیش از میلاد مسیح به فرمان نبوپولاسار، پادشاه بابل، ساخته شد. ارتفاع و ضخامت دیوار درونی خیره کننده است. بنا بر اطلاعات موثق، ارتفاع آن برابر ۴۹ متر معادل ارتفاع یک ساختمان اداری پانزده طبقه ای است. طول آن بین ۱۴.۵ تا ۱۷.۵ کیلومتر تخمین زده شده است. پهنای آن به حدی است که یک ارابه با شش اسب قادر است دورتادور آن حرکت کند. از این ساختار فوق العاده، تنها بخش هایی از پی و خندق آن باقی مانده است. علاوه بر فرسایش اجزای آن، اعراب نیز تخریب آن را با برداشتن آجرهای خشتی برای ساخت وساز در جاهای دیگر تسریع کرده اند.

بن سیر ارابه ساز شهر بابل و مردی دلسرد و مأیوس بود. او اندوهگین روی دیوار کوتاه خانه‌اش می‌نشست و به خانه ساده خود و کارگاهی که در آن یک ارابه نیم ساخته قرار داشت، خیره می‌شد.

زنش چندین بار کنار در کلبه ظاهر شده بود و دزدکی به او نگاهی کرده بود تا شاید به او بفهماند که مواد غذایی تقریبا به پایان رسیده و او باید به کار مشغول شود و ارابه نیم‌ساخته را تمام کند، سمباده بزند ، رنگ کند و بر چرخ‌های آن روکشی از چرم بکشد تا بتواند آن را تحویل مشتری پولدار خود دهد و در مقابل پولی بگیرد.

با این وجود، بن‌‌سیر هیکل درشت و عضلانی، خود را بی‌حال روی دیوار ولو کرده بود. او در فکر خود مشغول حل معمایی بود که پاسخی برای آن نمی‌یافت. خورشید با آفتاب سوزناک که در دره فرات امری عادی بود، بیرحمانه بر او می‌تابید. قطره‌های درشت عرق از شقیقه‌هایش سرازیر شده بود و بر سینه پرمویش می‌چکید.

پشت کلبه‌اش، حصارهای بلند قصر پادشاه را احاطه کرده بود و کمی آن طرف‌تر برج رنگین معبد سر به فلک کشیده بود. در سایه چنان عمارت جذابی، کلبه ساده او و دیگر ساکنین بسیار محقر به نظر می‌رسید. شهر بابل چنین ساخته شده بود. این شهر آمیزه‌ای از شکوه و فلاکت، ثروت و فقر و دارایی و نداری بود که در میان حصارهای شهر بدون هیچ نظم و ترتیبی کنار هم قرار گرفته بودند.

کافی بود بن سیر به خود زحمت بدهد و نگاهی به پشت سرش بیندازد تا ثروتمندانی را ببیند که سوار بر ارابه‌ها از میان پیشه‌وران صندل‌پوش و گدایان پابرهنه، تنه زنان و هیاهوکنان راه خود را باز می‌کردند. همین ثروتمندان نیز گاهی ناچار بودند خود را کناری بکشند و راه را برای عبور بردگانی باز کنند که به فرمان پادشاه، مشک‌های پر از آب را بر دوش خود برای آبیاری «باغ‌های معلق» بابل حمل می‌کردند.

بن سیر چنان در افکار خود فرو رفته بود و به حل مشکلات خود فکر می‌کرد که از غوغا و هیاهوی شهر غافل شده بود. تنها چیزی که او را از افکار و خیالات واهی خود خارج می‌کرد، صدای آشنای سیم‌های چنگ بود. وقتی این نوا را شنید، روی خود را برگرداند و چهره خندان و جذاب بهترین دوست خود کوبی چنگ نواز را دید.

کوبی گفت: «دوست مهربانم! خدایان بخشنده به زندگی‌ات برکت دهند، معلوم است که اوضاع تو خوب است و نیازی به کار و تلاش نداری. من نیز از شادمانی تو خوشحالم. اما می‌خواهم مرا نیز در خوشبختی خود شریک کنی. چشم امید من به کیسه پرپول توست که می‌دانم اگر مملو از سکه نبود،‌ اکنون در گارگاه خود مشغول کار بودی. انتظار دارم که فقط دو شکل به من قرض دهی و قول می‌دهم این پول را همین امشب پش از ضیافت بزرگان شهر که به آن دعوت دارم، به تو برگردانم.»

بن سیر با دلتنگی گفت: «اگر دو شکل ‌داشتم، نمی‌توانستم آن را به کسی بدهم، حتی اگر آن کس تو باشی که بهترین دوست منی. زیرا در آن صورت باید تمام دارایی خود را به تو می‌دادم و هیچ انسان عاقلی، تمام ثروت خود را به کسی حتی بهترین رفیقش قرض نمی‌دهد.» کوبی گفت: «چه می‌گویی؟ منظورت این است که تو حتی یک سکه نقره در کیسه خود نداری و با وجود این همانند مجسمه‌ای برفراز دیوار خشکت زده! پس شکم خوش اشتهای خود و عیالت را چطور پر می‌کنی؟ از تو بعید است. آن قدرت پایان‌ناپذیر تو را چه شده است؟ آیا از چیزی پریشانی؟ آیا خدایان رنجی را متوجه تو کرده‌اند؟»

بن‌سیر گفت: «قطعاً عذابی از سوی خدایان است. خوابی بی‌معنا دیدم که مرا سخت آشفته کرد. خواب دیدم مردی قدرتمند و صاحب نفوذم. به کمرم همیانی زیبا آویخته بود و من سخاوتمندانه شِکِل‌ها را بین فقرا تقسیم می‌کردم. سکه‌های نقره‌ای در آن داشتم که با آن‌ها جواهراتی گرانبها برای همسرم و هر چه که می‌خواستم، برای خودم می‌خریدم. سکه‌های طلا در آن داشتم که مرا به آینده خویش مطمئن می‌کرد طوری که دیگر از خرج کردن سکه‌های نقره‌ نمی‌هراسیدم. از درون شادی وسیعی احساس می‌کردم. اگر مرا در خوابم می‌دیدی، دیگر این دوست زحمت‌کش خود را نمی‌شناختی. همین طور همسرم را هم به جا نمی‌آوردی؟ او در خواب من هیچ چین و چروکی بر سیما نداشت و چهره‌اش از خوش‌حالی می‌درخشید. او دوباره همان دختر خندان روزهای اول ازدواجمان شده بود»

کوبی گفت: «چه رویای خوشایندی بوده است. اما چرا باید چنین احساس نابی تو را به مجسمه‌ای غمگین و خشکیده بر دیوار تبدیل کند؟»

بن‌سیر گفت «یعنی نمی‌دانی؟ وقتی بیدار شدم، یادم آمد همیانم چقدر خالی است، و حالم دگرگون شد. اکنون می‌خواهم این موضوع را با تو در میان بگذارم زیرا به قول دریانوردان، ما هر دو در یک قایق نشسته‌ایم. در نوجوانی هر دو نزد روحانیون می‌رفتیم تا دانا شویم. در جوانی سرگرمی‌های مشترک داشتیم و وقتی بزرگ‌تر شدیم، دوستان نزدیکی بودیم. حال نیز چون هر دو از یک طبقه هستیم، مشکلات ما شبیه است. از زمانی که یادم می‌آید راضی بودیم ساعات طولانی کار کنیم و درآمد خود را به آسانی خرج نماییم. در سالیانی که گذشت، سکه‌های بسیار به دست آوردیم و خرج کردیم. با این وجود برای آن که طعم ثروتمندی را بچشیم باید خواب آن را ببینیم. دریغ! آیا ما با یک بره زبان بسته فرقی داریم؟ ما در ثروتمندترین شهر جهان زندگی می‌کنیم. جهانگردان می‌گویند هیچ شهری از لحاظ ثروت همچون شهر ما نیست. دورتادور ما را ثروت فرا گرفته است و ما کمترین نصیبی از آن همه نبرده‌ایم. نیمی از عمر ما با کار و زحمت سپری شده، تو بهترین دوست منی اما حالا که از من دو شکل قرض می‌خواهی تا در پایان ضیافت اشراف به من برگردانی، قادر به انجام آن نیستم. من به تو چه جوابی می‌دهم؟ آیا به تو می‌گویم این دارایی من، بیا آنچه دارم را باهم قسمت کنیم؟ نه، خوب می‌دانم که کیسه من مانند کیسه تو خالی است. چه بلایی بر سرمان آمده است؟ چرا نمی‌توانیم آن قدر سکه‌های طلا و نقره به دست آوریم که دست‌کم برای خرید خوراک و پوشاک‌مان کافی باشد؟

از آن گذشته فرزندان‌مان را در نظر بگیر. آیا آن‌ها هم باید پا جای پای پدران خود بگذارند؟ آیا پسران و نوادگان ما حق ندارند مانند دیگران در میان گنج‌های طلا زندگی کنند و باید مانند ما خود را به شیر ترشیده بز و آش شوربا عادت دهند؟

کوبی مات و مبهوت نگاهش کرد و گفت: «بن سیر! سال‌ها از دوستی ما می‌گذرد و تاکنون هرگز با من این گونه سخن نگفته بودی.»

بن سیر گفت: «در این سال‌ها، چنین افکاری نداشتم. عادت داشتم از کله سحر تا بوق سگ کار کنم تا ظریف‌ترین ارابه‌ها را بسازم. ارابه‌هایی که هرگز کسی قادر به ساختنشان نیست. امیدوار بودم که روزی خدایان ارزش کارهای پرزحمت مرا بفهمند و خوشبختی‌ای عظیم بر من ارزانی دارند اما زهی خیال باطل! حال فهمیده‌ام که نباید چشم به آن‌ها بدوزم زیرا هرگز چنین نخواهند کرد. همین دلیل غمگینی امروزم است. دوست دارم به مانند دیگران باشم. دوست دارم زمین و گله داشته باشم، لباس‌های فاخر بپوشم و در جیب لباس‌هایم سکه سیمین و زرین داشته باشم. حاضرم برای این‌ها همه قدرت و توانایی جسمی، همه مهارت‌ها و همه هوش و فراست خود را به کار گیرم و امیداوارم که زحمات من به هدر نرود. تو بگو فرق ما با آنانی که بهتر از ما هستند، چیست؟ چرا نباید از این همه نعمت که ثروتمندان از آن برخوردارند سهمی داشته باشیم؟

کوبی گفت: «کاش پاسخی به این پرسش ‌داشتم. من نیز خشنودتر از تو نیستم. آنچه از چنگ نوازی به دست می‌آورم به سرعت از دست می‌دهم. برای اینکه خانواده‌ام گرسنه نمانند، باید نقشه بکشم و دودوتا چهارتا کنم. من هم در دل آرزوهایی دیرین دارم. دوست دارم روزی صاحب چنگی بزرگ باشم که بتوانم با آن هر آوایی که در ذهن دارم، بنوازم. آن‌وقت می‌توانم آهنگ‌هایی بسازم که هرگز کسی حتی پادشاه و درباریان نیز شبیه به آن را نشنیده باشند.»

بن سیر گفت: «داشتن چنان چنگی حق توست، در تمام بابل هیچکس نمی‌تواند چنگ را به مهارت و دلنشینی تو بنوازد و اگر کسی را بیابی که بتواند چنگ را به این زیبایی بنوازد، نه فقط پادشاه که خدایان نیز مسرور خواهند شد. اما تا به حال به این اندیشیده‌ای که هزینه خرید چنین چنگی را از کجا ‌خواهی آورد؟ ما هر دو همچو نوکران و گدایان درگاه پادشاهیم. صدای زنگ را می‌شنوی؟ خودشان هستند. دارند می‌آیند! » و آن‌گاه به صف طویلی از بردگان نیمه عریان اشاره کرد. بردگانی که مشک‌های آب را بر دوش حمل می‌کردند و عرق ریزان خود را از راه باریکی که از رودخانه تا باغ‌های معلق ادامه داشت به سختی بالا می‌کشیدند. بردگان بی‌چاره در پنج ردیف، شانه به شانه حرکت می‌کردند و کمرشان زیر مشک‌های آب خمیده شده بود.

کوبی به مردی اشاره کرد که باری بر دوش نداشت و پیشاپیش همه حرکت می‌کرد. او فقط زنگ را به صدا در می‌آورد. سپس گفت: «او رهبرشان است. ببین، چه قیافه خوبی دارد! پیداست که در کشور خود جزو اعیان و نجیب‌زادگان بوده است.»

بن سیر پاسخ داد: «مردان خوش برورو در میان این بردگان زیادند. مردانی بلند قامت با موهایی روشن از اهالی شمال، مردانی خندان با موهایی به سیاهی شب از اهالی جنوب، و مردانی کوتاه و مو خرمایی از اهالی کشورهای همسایه. همه در کنار هم از رودخانه به سوی باغ‌ها رژه می‌روند. و سال‌های سال را سر صف و ته صف به این منوال می‌گذرانند. نمی‌شود در روزهای آتی برای آنان کمترین شادمانی تصور کرد. آن‌ها بر بستری از کاه می‌خوابند، آش شوربایی می‌خورند و عمرشان را تلف می‌کنند. کوبی! دلم برای این حیوانات انسان‌نما می‌سوزد.»

«من هم دلم به حالشان می‌سوزد. تو مرا به فکر فروبردی. می‌دانی؟ بین ما که آزاد هستیم و آن بردگان، تفاوت بسیار است پس ما می‌توانیم خیلی بهتر از آنها باشیم.»

«درست است کوبی! شاید خودخواهی به نظر آید اما حالا که آزاد هستیم چرا باید سال‌های سال همانند یک برده زندگی کنیم؟ چرا باید فقط کار کنیم بی‌آنکه به هدفی والا دست بیابیم.»

کوبی پرسید: «به نظرت بهتر نیست که بفهمیم دیگران چگونه طلا به دست می‌‌آورند تا شاید ما نیز بتوانیم همان کار را انجام دهیم؟ همین امروز از کنار دوست قدیمی‌مان، آرکاد گذشتم و او را سوار بر ارابه زرینش دیدم. می‌توانم به جرئت بگویم که حتی نگاه دقیقی به ظاهر فقیر من نینداخت. البته کسانی که وضعشان مثل اوست، به او حق می‌دهند. فقط سری برایم تکان داد تا مردم ببینند که او به من مطرب بی‌چاره، شفقتی دارد و بس.»

بن سیر با شگفتی گفت: «می‌گویند او ثروتمندترین مرد در تمام بابل است.» کوبی پاسخ داد: «همین‌طور است. او چنان ثروتی بر هم زده گویی شاه در امور خزانه خود از او یاری می‌گیرد.»

بن سیر سخن او را قطع کرد: «باید آن قدر ثروتمند باشد که اگر من در تاریکی شب به دیدارش روم، ممکنست ناخواسته پایم را بر کیسه پر از پول او بگذارم!» کوبی سرزنش کنان گفت: «بی‌ربط است. مرد ثروتمند هرگز دارایی‌اش را در کیفش حمل نمی‌کند. کیسه انسان هر قدر پر باشد، اگر جریانی از طلا در آن وارد نشود، به سرعت خالی خواهد شد. آرکارد درآمدی دائمی دارد که کیسه او را پر از پول نگه می‌دارد و هر مقدار خرج کند، باز هم تمام نمی‌شود.»

بن سیر فوراً گفت: «موضوع اصلی، همین داشتن درآمد است. من دوست دارم درآمدی داشته باشم که خواه بر روی دیوار خانه‌ام نشسته باشم و خواه به سفرهای دور بروم، دائم به کیسه‌ام روانه شود. آرکارد حتماً راز کسب درآمد را به‌خوبی می‌داند. فکر می‌کنی او بتواند این راز را برای آدم احمقی مانند من روشن کند؟»

کوبی پاسخ داد: « بن سیر! سخنان تو از ته دل بر می‌آید و هر چه گفتی دریچه تازه‌ای را به روی من گشود. حال می‌فهمم چرا هرگز ثروتی نیندوخته‌ایم. علتش آن است که هرگز دنبال آن نبوده‌ایم. تو به کار خود علاقه‌مند بوده‌ای و هر روز زحمت بسیار کشیدی تا محکم‌ترین ارابه‌های شهر بابل را بسازی. تلاش بسیار کردی و موفق شدی. من نیز آرزو داشتم که چنگ نواز ماهری شوم، و در این کار موفق بوده‌ام. پس در هر زمینه که تلاش و کوشش کرده‌ایم ، در همان زمینه به موفقیت رسیده‌ایم . خدایان نیز از این که در مسیر هدف خویش گام برداشته‌ایم، خرسند بوده‌اند. حال نوری می‌بینم که همچون خورشید در طالع ما می‌درخشد. این نور ما را به سوی آموختن راز خوشبختی فرامی‌خواند. در پرتو این بصیرت تازه می‌توانیم راه‌هایی شرافتمندانه برای رسیدن به آرزوهای خود پیدا کنیم.»

بن سیر گفت: «بیا همین امروز نزد آرکاد برویم. بهتر است دوستان دوران کودکی خود را نیز دعوت کنیم زیرا معیشت آن‌ها هم چنگی به دل نمی‌زند و بهتر از ما نیست. باشد که آنان نیز از دانش آرکاد بهره‌ای برند.»

کوبی گفت: «در میان دوستان ما، تو از همه اندیشمندتر بوده‌ای و به همین خاطر است که دوستان زیادی داری. پس با تو موافقت می‌کنم. امروز به همراهی دیگر دوستانمان نزد او می‌رویم.»